آدرس IP (آدرس پروتکل اینترنت) یک شناسه منحصر به فرد است که به هر دستگاه متصل به اینترنت اختصاص داده می‌شود. این آدرس برای مسیریابی بسته‌های اطلاعاتی در شبکه استفاده می‌شود و امکان ارتباط بین دستگاه‌ها را فراهم می‌کند.
آدرس IP شامل چهار بخش است که هر بخش با نقطه از هم جدا شده است. هر بخش شامل یک عدد بین 0 تا 255 است. به عنوان مثال، آدرس IP معمولی به صورت “192.168.0.1” نمایش داده می‌شود.
دو نوع آدرس IP وجود دارد: آدرس IP مستقیم و آدرس IP خصوصی. آدرس IP مستقیم (یا آدرس IP عمومی) به هر دستگاهی که مستقیماً به اینترنت متصل است، اختصاص داده می‌شود. این آدرس‌ها برای دسترسی به دستگاه‌ها از هر جایی در شبکه استفاده می‌شود. به عنوان مثال، سرورها و روترها آدرس IP مستقیم دارند.
از طرف دیگر، آدرس IP خصوصی (یا آدرس IP داخلی) برای دستگاه‌هایی استفاده می‌شود که به یک شبکه محلی متصل هستند. این آدرس‌ها برای مسیریابی داخلی در شبکه استفاده می‌شوند و نمی‌توانند به طور مستقیم از اینترنت دسترسی پیدا کنند. هر شبکه محلی می‌تواند یک آدرس IP خصوصی داشته باشد و دستگاه‌های متصل به همان شبکه از طریق آن با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
برای اینکه دستگاه‌هایی با آدرس IP خصوصی بتوانند به اینترنت دسترسی پیدا کنند، معمولاً از تکنولوژی NAT (شبکه ترجمه آدرس) استفاده می‌شود. NAT با ترجمه آدرس IP خصوصی به یک آدرس IP مستقیم، بسته‌های اطلاعاتی را بین شبکه محلی و اینترنت جابجا می‌کند.
آدرس IP همچنین می‌تواند به دو نوع IPv4 و IPv6 تقسیم شود. IPv4 آدرس‌های IP را به صورت 32 بیتی نشان می‌دهد و حدود 4.3 میلیارد آدرس را پشتیبانی می‌کند. اما با توجه به رشد سریع اینترنت و افزایش تعداد دستگاه‌های متصل، IPv4 دیگر کافی نیست. بنابراین، IPv6 که آدرس‌های IP را به صورت 128 بیتی نشان می‌دهد و حدود 340 سکتیلیون آدرس را پشتیبانی می‌کند، معرفی شده است.
در نهایت، آدرس IP یکی از اجزای اساسی اینترنت است و بدون آن ارتباط و ارسال اطلاعات بین دستگاه‌ها امکان‌پذیر نخواهد بود.
