انواع داده های اصلی یا Primitive Data Types در جاوا :
در زبان برنامه نویسی جاوا، داده های اصلی یا Primitive Data Types به داده هایی اشاره دارند که توسط خود زبان تعریف شده و از قبل تعریف شده اند. این داده ها به صورت ساده و ابتدایی وجود دارند و هیچگونه عملیات خاصی بر روی آنها نمی توان انجام داد.
در جاوا، داده های اصلی برای نشان دادن اعداد صحیح، اعداد اعشاری، کاراکترها و بولیان ها استفاده می شوند. انواع داده های اصلی در جاوا عبارتند از:
1. داده های اعداد صحیح (Integer Data Types):
– byte: داده ای صحیح که 8 بیت حافظه را اشغال می کند و می تواند مقادیری از -128 تا 127 را نگه دارد.
– short: داده ای صحیح که 16 بیت حافظه را اشغال می کند و می تواند مقادیری از -32,768 تا 32,767 را نگه دارد.
– int: داده ای صحیح که 32 بیت حافظه را اشغال می کند و می تواند مقادیری از -2,147,483,648 تا 2,147,483,647 را نگه دارد.
– long: داده ای صحیح که 64 بیت حافظه را اشغال می کند و می تواند مقادیری از -9,223,372,036,854,775,808 تا 9,223,372,036,854,775,807 را نگه دارد.
2. داده های اعداد اعشاری (Floating-Point Data Types):
– float: داده ای اعشاری که 32 بیت حافظه را اشغال می کند و می تواند مقادیری با دقت تا 6-7 رقم اعشاری را نگه دارد.
– double: داده ای اعشاری که 64 بیت حافظه را اشغال می کند و می تواند مقادیری با دقت تا 15-16 رقم اعشاری را نگه دارد.
3. داده های کاراکتر (Character Data Type):
– char: داده ای که 16 بیت حافظه را اشغال می کند و برای ذخیره کردن یک کاراکتر از جدول کاراکترهای یونیکد استفاده می شود.
4. داده های بولیان (Boolean Data Type):
– boolean: داده ای که 1 بیت حافظه را اشغال می کند و مقادیر true یا false را نگه دارد.
استفاده از داده های اصلی در جاوا به برنامه نویسان امکان می دهد که به سادگی انواع داده های مختلف را در برنامه های خود استفاده کنند و عملیات های مربوط به آنها را انجام دهند. همچنین، این داده ها به صورت پیش فرض از حافظه کمتری استفاده می کنند و همین امر باعث بهبود عملکرد برنامه می شود.
