انواع داده ها و عملگرها در ++C :
در زبان برنامه نویسی ++C، داده ها و عملگرها از اهمیت بسیاری برخوردارند. داده ها در برنامه نویسی به عنوان اطلاعاتی که توسط برنامه استفاده می شوند، تعریف می شوند. عملگرها هم به عنوان نمادهایی که عملیات های مختلفی روی داده ها انجام می دهند، شناخته می شوند.
در ++C، داده ها به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: داده های اولیه و داده های ترکیبی.
داده های اولیه شامل انواع مختلفی از داده ها می شوند که به صورت مستقل و بدون وجود داده های دیگر تعریف می شوند. انواع اصلی داده های اولیه عبارتند از:
1. اعداد صحیح (integers): اعداد صحیح در ++C برای نمایش عدد صحیح استفاده می شوند. مقادیر مثبت و منفی به عنوان اعداد صحیح قابل نمایش هستند. برای تعریف یک عدد صحیح در ++C، از کلیدواژه int استفاده می شود.
2. اعداد اعشاری (floats): اعداد اعشاری برای نمایش اعداد با اعداد اعشاری استفاده می شوند. این نوع از اعداد با استفاده از کلیدواژه float در ++C تعریف می شوند.
3. رشته ها (strings): رشته ها برای نمایش مجموعه ای از کاراکترها استفاده می شوند. برای تعریف یک رشته در ++C، از علامت نقل قول دوباره (“”) استفاده می شود.
4. کاراکترها (characters): کاراکترها برای نمایش یک کاراکتر خاص استفاده می شوند. برای تعریف یک کاراکتر در ++C، از علامت نقل قول تکی (”) استفاده می شود.
داده های ترکیبی شامل انواعی از داده ها هستند که توسط برنامه نویس تعریف می شوند و ممکن است شامل داده های اولیه و داده های دیگر باشند. انواع اصلی داده های ترکیبی عبارتند از:
1. آرایه ها (arrays): آرایه ها برای نمایش مجموعه ای از داده ها استفاده می شوند. هر عنصر در آرایه با یک اندیس منحصر به فرد مشخص می شود. برای تعریف یک آرایه در ++C، از کلیدواژه ای مانند int یا float یا char و سپس نام آرایه و بعداز آن تعداد عناصر آرایه استفاده می شود.
2. ساختارها (structures): ساختارها برای نمایش ترکیبی از داده ها استفاده می شوند. یک ساختار می تواند شامل داده های مختلفی باشد که به صورت مستقل تعریف می شوند. برای تعریف یک ساختار در ++C، از کلیدواژه struct استفاده می شود.
3. نوع متغیر تعریف شده توسط کاربر (user-defined data type): کاربران می توانند نوع های متغیر خود را در ++C تعریف کنند. برای تعریف یک نوع متغیر تعریف شده توسط کاربر، از کلیدواژه typedef استفاده می شود.
عملگرها نیز در ++C برای انجام عملیات مختلف بر روی داده ها استفاده می شوند. عملگرها به دسته های مختلفی تقسیم می شوند، از جمله:
1. عملگرهای ریاضی: این عملگرها برای انجام عملیات ریاضی از جمله جمع، تفریق، ضرب و تقسیم استفاده می شوند.
2. عملگرهای منطقی: این عملگرها برای انجام عملیات منطقی از جمله AND، OR و NOT استفاده می شوند.
3. عملگرهای رابطه ای: این عملگرها برای انجام عملیات مقایسه از جمله برابری، عدم برابری، بزرگترین، کوچکترین و … استفاده می شوند.
به طور خلاصه، در ++C داده ها و عملگرها از اهمیت بسیاری برخوردارند و برنامه نویسان باید با انواع داده ها و عملگرها آشنا باشند تا بتوانند برنامه های کامل و بهینه تری را توسعه دهند.
