چندریختی (Polymorphism) در پایتون :
چندریختی (Polymorphism) یکی از مفاهیم اساسی در برنامه‌نویسی شیءگرا است که در زبان پایتون نیز پشتیبانی می‌شود. چندریختی به ما امکان می‌دهد که در برنامه‌های خود از یک نوع متغیر یا شیء به عنوان ورودی استفاده کنیم و با توجه به نوع ورودی، عملکرد متفاوتی را اجرا کنیم.
در پایتون، چندریختی به دو شکل پیاده‌سازی می‌شود: چندریختی شیءگرا و چندریختی تابعی.
در چندریختی شیءگرا، می‌توانیم یک کلاس پدر (با نام اصلی) تعریف کنیم و سپس کلاس‌های فرزند را از آن ایجاد کنیم. این کلاس‌های فرزند می‌توانند متدهایی را که در کلاس پدر تعریف شده‌اند را بازنویسی (Override) کنند و یا متدهای جدیدی را به آن اضافه کنند. در صورتی که یک شیء از یک کلاس فرزند ایجاد شود و به عنوان نوع دیگری از کلاس پدر استفاده شود، متد مربوط به کلاس فرزند اجرا می‌شود. این امکان به ما می‌دهد که به راحتی و بدون تغییر در کد، با انواع مختلفی از شیء‌ها کار کنیم.
به طور مشابه، در چندریختی تابعی، می‌توانیم یک تابع را به گونه‌ای پیاده‌سازی کنیم که با توجه به نوع ورودی، عملکرد متفاوتی انجام دهد. برای این کار، می‌توانیم از استفاده از شرط‌های چندگانه (if-elif-else) یا استفاده از ویژگی‌های پلی‌مورفیک در پایتون استفاده کنیم. با استفاده از چندریختی تابعی، می‌توانیم تعداد زیادی نوع ورودی را در یک تابع پذیرایی کنیم و بر اساس نوع ورودی، عملکرد متفاوتی انجام دهیم.
چندریختی در پایتون به برنامه‌نویسان این امکان را می‌دهد که برنامه‌هایی با کد کمتر و مدیریت آسان‌تر ایجاد کنند. با استفاده از چندریختی، می‌توانیم کد را بهبود بخشیم و قابلیت گسترش و تغییر را بالا ببریم. همچنین، با استفاده از چندریختی، می‌توانیم کد را به طور موثرتر و کارآمدتری نوشته و قابلیت استفاده مجدد را افزایش دهیم.
در نتیجه، چندریختی یکی از اصول اساسی در برنامه‌نویسی شیءگرا است که در پایتون به خوبی پشتیبانی می‌شود. با استفاده از چندریختی، می‌توانیم کد خود را بهبود بخشیم، قابلیت گسترش و تغییر را بالا ببریم و کد را به طور موثرتر و کارآمدتری نوشته و استفاده مجدد را افزایش دهیم.
