ارسال استراکچر به تابع (به عنوان اشاره گر) در ++c :
در زبان برنامه‌نویسی ++C، ارسال استراکچر به تابع به عنوان اشاره‌گر یکی از قابلیت‌های مهم است که به برنامه‌نویسان این زبان امکان می‌دهد به‌طور مستقیم بر روی داده‌های ساختاری عملیات انجام دهند. در این مقاله به بررسی این قابلیت و کاربردهای آن می‌پردازیم.
در ++C، استراکچرها به عنوان یک ترکیب از داده‌های مختلف تعریف می‌شوند. به‌عنوان مثال، می‌توان یک استراکچر به نام “شخص” تعریف کرد که شامل فیلدهایی مانند نام، سن و شغل است. حالا فرض کنید یک تابع داریم که نیاز به دسترسی به این فیلدها دارد. معمولاً در زبان‌های برنامه‌نویسی دیگر، باید تمام فیلدهای استراکچر را به طور جداگانه به عنوان ورودی به تابع ارسال کنیم. اما در ++C، می‌توانیم به جای ارسال تمام فیلدها، استراکچر را به عنوان یک اشاره‌گر به تابع ارسال کنیم.
برای ارسال استراکچر به عنوان اشاره‌گر، ابتدا باید تابع را به‌طور صحیح تعریف کنیم. این تابع باید یک پارامتر از نوع استراکچر داشته باشد که به عنوان ورودی استفاده می‌شود. برای دسترسی به فیلدها، باید از عملگر “->” استفاده کنیم. این عملگر به تعدادی فیلد در استراکچر دسترسی می‌دهد و به اشاره‌گر به استراکچر اشاره می‌کند. مثلاً اگر می‌خواهیم به فیلد “نام” استراکچر دسترسی پیدا کنیم، باید از عبارت “اشاره‌گر->نام” استفاده کنیم.
از مزایای ارسال استراکچر به عنوان اشاره‌گر می‌توان به سهولت استفاده، کد قابل خواندن‌تر و کاهش تکرار اشاره کرد. با استفاده از این قابلیت، برنامه‌نویسان می‌توانند به راحتی روی داده‌های ساختاری عملیات انجام دهند و نیازی به تعریف مجدد فیلدها یا تغییر در تابع‌ها ندارند.
همچنین، ارسال استراکچر به عنوان اشاره‌گر در ++C، امکان استفاده از پارامترهای اختیاری را نیز فراهم می‌کند. این به برنامه‌نویسان این امکان را می‌دهد که برخی از فیلدها را به عنوان انتخابی در نظر بگیرند و اگر نیاز داشتند، آن‌ها را ارسال کنند.
در نتیجه، ارسال استراکچر به عنوان اشاره‌گر در ++C یکی از ویژگی‌های قدرتمند این زبان برنامه‌نویسی است که به برنامه‌نویسان این امکان را می‌دهد تا به راحتی بر روی داده‌های ساختاری عملیات انجام دهند و کد قابل‌فهمی بنویسند. این قابلیت همچنین کاهش تکرار را نیز به همراه دارد و به برنامه‌نویسان اجازه می‌دهد تا به سادگی فیلدهای مورد نیاز را انتخاب کنند و اگر نیاز داشتند، آن‌ها را به عنوان پارامترهای اختیاری ارسال کنند.
