رسانه‌ها ابزارهایی هستند که برای انتقال اطلاعات و ارتباط بین مردم استفاده می‌شوند. این رسانه‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: رسانه‌های اصلی و رسانه‌های رسانه مکمل و غیراصلی. رسانه‌های اصلی به عنوان مرجع اصلی و معتبر معرفی می‌شوند و معمولاً مالکیت و کنترل آن‌ها در دست دولت یا گروه‌های بزرگ صنعتی قرار دارد. این رسانه‌ها اطلاعات اصلی را به جامعه ارائه می‌دهند و معمولاً بر روی خبرها و رویدادهای مهم تمرکز می‌کنند.
اما در کنار رسانه‌های اصلی، رسانه‌های مکمل نیز وجود دارند که نقش تکمیلی و غیراصلی در انتقال اطلاعات و تفریح دارند. این رسانه‌ها معمولاً توسط نهادها یا افراد غیررسمی تأسیس می‌شوند و اغلب به عنوان رقیبی برای رسانه‌های اصلی در نظر گرفته می‌شوند.
رسانه‌های مکمل در حوزه‌های مختلفی فعالیت می‌کنند، از جمله رسانه‌های اجتماعی، وبلاگ‌ها، پادکست‌ها و ویدیوهای آنلاین. این رسانه‌ها به کمک فناوری‌های جدید مانند اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، امکان انتشار محتوای خود را دارند و اغلب از طریق اینترنت به صورت زنده و بدون محدودیت جغرافیایی قابل دسترسی هستند.
رسانه‌های مکمل معمولاً از نظر محتوا و سبک نوشتاری متفاوتی نسبت به رسانه‌های اصلی دارند. آن‌ها به طور کلی بیشتر تمرکز خود را بر روی موضوعات خاصی مانند سیاست، فرهنگ، ورزش، فناوری و زندگی روزمره می‌گذارند. همچنین، رسانه‌های مکمل به طور معمول از نگاه‌ها و دیدگاه‌های متنوعتری نسبت به رسانه‌های اصلی برخوردار هستند و اغلب به عنوان فضایی برای صدای غیررسمی و نظرات مختلف تلقی می‌شوند.
رسانه‌های مکمل اغلب به عنوان یک منبع دوم برای اطلاعات و محتوا استفاده می‌شوند. افراد می‌توانند از طریق این رسانه‌ها به دسترسی به دیدگاه‌ها و نقاط نظر جدید بپردازند و اطلاعات را از زوایای مختلف بررسی کنند. این رسانه‌ها همچنین به افراد امکان می‌دهند تا برای خودشان محتوا ایجاد کنند و به اشتراک بگذارند.
با وجود اینکه رسانه‌های مکمل می‌توانند اطلاعات جدیدی را به جامعه ارائه کنند و نقش مهمی در توسعه ارتباطات دارند، اما باید به دقت و با اعتقاد به منابع معتبر از آن‌ها استفاده کرد. همچنین، باید توجه داشت که رسانه‌های مکمل ممکن است دارای تبعیضی در انتقال اطلاعات باشند و باید همواره با تحلیل و ارزیابی دقیق از آن‌ها استفاده کرد.
